از وقتی که به کام من ، یه ذره تربتت نشست
دست خودم نبود تویِ دلم محبتت نشست
عمری از اون روز تا حالا ، گریه می کنم …
تا نبریم به کربلا ، گریه میکنم …
گریه میکنم …
تو اشک بده منم برات ، گریه می کنم …
بارون میشم روی لبات ، گریه می کنم …
برات قتیل العبرات ، گریه می کنم …
« حسین وای …»
یه وقتی عذرمو نخوای ، درسته که خیلی بدم
به درد هیچی نخورم ، سینه زنی که بلدم
با یا حسین با زینبا ، سینه میزنم …
با ضربِ نعل مرکبا ، سینه میزنم …
سینه میزنم …
تا سینه ام بشه کبود ، سینه میزنم …
به یاد مقتل از وجود ، سینه میزنم …
که شمر رو سینۀ تو بود ، سینه میزنم…
« حسین وای … »
اینا همش کار دله ، اگه کبوده بدنم
با لَاطِمَاتِ الْخُدُودِت من چرا لطمه نزنم؟
به یاد مادر به صورتم ، لطمه میزنم …
بر خورده بد به غیرتم ، لطمه میزنم …
لطمه میزنم …
از بین کوچه تا حرم ، لطمه میزنم …
من ارثِ زینب میبرم ، لطمه میزنم …
فقط نه اینجا محشرم ، لطمه میزنم …
« حسین وای … »
