امشب از آسمان چشمانت
 دسته دسته ستاره می چینم
 در غزل گریه ی زلالت آه
 سرخی چارپاره می بینم
 **
 زخمهای دل غریبت را
 مرهم و التیام آوردم
 باز از محضر رسول الله
 به حضورت سلام آوردم
 **
 در شب تار تیره فهمی ها
 روشنی را دوباره آوردی
 آسمان را کسی نمی فهمید
 تا که با خود ستاره آوردی
 **
 ساحت مستجاب سجاده!
 بندگی را تو یادمان دادی
 دل ما شد اسیر چشمانت
 دلمان را به آسمان دادی
 **
 آیه آیه پیام عاشورا
 در احادیث روشنت گل کرد
 امتداد قیام عاشورا
 در تب اشک و شیونت گل کرد
 **
 دم به دم در فرات چشمانت
 ماتم کربلا مجسم بود
 چشمه تو لحظه ای نمی آسود
 همه ی عمر تو محرم بود
 **
 چلچراغی ز گریه روشن کرد
 در دلم اشک بی امان تو
 تا همیشه منای چشمانم
 وقف اندوه بی کران تو
 **
 در غروب غریب دلتنگی
 ناگهان حال تو مشوش شد
 جان من! روی زین زهرآلود
 پیکرت سوخت غرق آتش شد
 **
 گرچه از شعله های کینه شان
 پیکر تو سه روز می سوزد
 ولی از داغهای روز دهم
 جگر تو هنوز می سوزد
 **
 آه آتشفشان چشمانت
 دیر سالیست بی گدازه نبود
 همه ی عمر خون دل خوردی
 داغهای دل تو تازه نبود
 **
 دیده بودی سه روز در گودال
 پیکر آسمان رها مانده
 سر سالار قافله بر نی
 کاروان بی امان رها مانده
 **
 چه کشیدی در آن غروبی که
 نیزه ها ازدحام می کردند
 سنگها بر لبی ترک خورده
 بوسه بوسه سلام می کردند
 **
 دل تو روی نیزه ها می رفت
 دستهایت اسیر سلسله بود
 قاتلت زهر کینه ها، نه نه!
 قاتلت خنده های حرمله بود
 **
 جان سپردی همان غروبی که
 عشق بر روی نیزه معنا شد
 دل تو در هجوم مرکب ها
 بین گودال ارباً اربا شد