ماه شبهای تارم عباس

همه دار و ندارم عباس

فدایِ قد و بالات مادر

کن نظر حال زارم عباس

لحظۀ آخرم ، ببین که مضطرم ، بیا بالا سرم

منم یه مادرم ، خونِ چشم ترم ، بیا بالا سرم

این دم آخری با یاد

روضۀ علقمه گریونم

تو رو نذر حسینم کردم

از غم کربلا دلخونم

بمیره مادرت ، چی اومده سرت ، بریده شد پرت

ای صاحب علم ، آب آور حرم ، دست تو شد قلم

شنیدم نا امیدت کردن

مشکتُ تا زدن نا مردا

پسرم از رو مرکب با سر

افتادی غرق خون رو خاکا

پناه خیمه ها ، تو بغض و کینه ها ، شد بدنت جدا جدا

یلِ اُم بنین ، عمود آهنین ، تو رو زدن زمین 

شنیدم که کنار جسمت

به غم و غربتت خندیدن

نانجیبا غروب اون روز

معجرا رو همه دزدیدن

شده دلم کباب ، بده بهم جواب ، شرمندم از رباب

رحمی نکردنُ ، علیشُ کشتنُ ، شرمندم از رباب

از بلندی دارم میبینم

شمرِ نامرد بی مروت

خنجرش رو کشید واویلا

از قفا زد به قصد غربت

بمیره خواهرت ، جلویِ مادرت ، میکشه خنجر و به روی حنجرت

دلم شده کباب ، به ما میدن عذاب ، گهواره رو کشید ز دستای رباب

«سیدنا المظلوم ..

سید العطشان ..

سیدنا الغریب ...»

آخ بمیرم داداش نا مردا

سرتُ نا مرتب کردن

عمر سعد و شمرِ ملعون

صبح امیدم و شب کردن

اومده مادرت ، برای پیکرت ، بهونه میگیره سه ساله دخترت

کبوده دست و پام ، در نمیاد صدام ، خیلی منُ زدن میونِ ازدحام

«سیدنا المظلوم ..

سید العطشان ..

سیدنا الغریب ...»