ای یادگار عترت و قرآن بیا بیا
 جان ها به لب رسیده ز هجران بیا بیا
 
 گردیده سخت گله ی بی صاحبت اسیر
 در چنگ گرگ های بیابان بیا بیا
 
 بشنو صدای ناله ی مولا درونِ چاه
 تا چند چشم فاطمه گریان بیا بیا
 
 تا کی سر حسین به بالای نیزه ها؟
 تا کی به خاک آن تن عریان بیا بیا
 
 تا کی کبود قامت زینب ز کعب نی؟
 تا کی غریب عترت و قرآن بیا بیا
 
 تا چند دست های عمویت به روی خاک
 تا چند عمه هات پریشان بیا بیا
 
 سقای سر بریده ی صحرای کربلا
 گوید هماره با لب عطشان بیا بیا
 
 گر بی تو صبح عید برآید به چشم ماست
 دلگیر تو ز شام غریبان بیا بیا
 
 روز فراق باغ و گلستان برای ما
 باشد سیه تر از شب زندان بیا بیا
 
 اشعار «میثم» ات شده فریاد انتظار
 تا عمر او نیافته پایان بیا بیا