دامنِ چشمِ من از گریه به دریا اُفتاد

چشم زخمی شده از کارِ تماشا اُفتاد

پاره‌هایِ جگرم می‌چكد از كُنجِ لبم

عاقبت قرعه به نامِ منِ تنها اُفتاد

باز هم خاطره هایم همگی زنده شدند

راهِ من باز بر آن كوچه‌ی غم‌ها اُفتاد 

یادِ آن کوچه که با مادر خود می‌رفتم

به سَرَم سایه‌ای از غربتِ بابا اُفتاد

کوچه بن بست شد و در دلِ آن وانفسا

چشمِ نامرد به ناموسِ علی تا اُفتاد 

آنچنان زد که رَهِ خانه‌ی خود گُم كردیم 

آنچنان زد که به رخساره‌ی گُل جا اُفتاد

گاه می خورد به دیوار و گَهی رویِ زمین

چشمِ زخمی شده از کار تماشا اُفتاد 

من از آن دست کشیدن به زمین فهمیدم

گوشواری که شکسته است در آنجا اُفتاد

شانه ام بود عصایش ولی از شدت درد 

من قدم خم شد و او هر قدم اما اُفتاد