اگه می بینی که دل شیعه پر از تاب و تبه آخه عزادار غم و داغ رئیس مذهبه اگه لباس سیاه به تن در به در مدینه ایم سیاه پوشان آخرین کبوتر مدینه ایم پرپر شد از کین، گل شقایق می سوزد از درد، امام صادق وای از غریبی یه نیمه شب مدینه با تازیونه می بردنش جلو چشای بچه هاش وحشیونه می بردنش وقتی زمین خورد روضه ی فاطمیه زنده شده انگار بازم علی جلو فاطمه شرمنده شده به یاد یاس پهلو شکسته زد زیر گریه با دست بسته وای از غریبی اونا که با زخم زبون به قلب مولا نیش زدند بازم تو شهر مدینه یه خونه رو آتیش زدند وقتی که دود شعله ها از رو خونه شد بر ملا شیر خدا گریه می کرد به حال پیر کربلا با دل سوزان با لب تشنه جون داده شاهی پیش فرشته جانم حسین جان