پیش چشمم، نه ضریح، نه رواق در این مرقد، نه عَلَم، نه چراغ اینجا غوغا، نکنید نکنید روضه برپا، نکنید نکنید دلِ من/ ز غم و عزا بسوز و دم مزن ز مدی نه مخوان و حرفی از حرم مزن من و پنجره ای، که شده قفسم چه شود که شبی، به حرم برسم (من و آه، من و غم، من و داغ حرم) چشمم خیره، به دری که نبود از آن کوچه، خبری که نبود بوی آتش، نرود ز مشام بر پهلویی، که شکسته سلام! چه بلا/ به سر مدینه آمده مگر؟ که نماند/ ز گل علی نشانه ای دگر پر از آتش و آه، شده جان و دلم به خدا من از این، همه غم خجلم (من و آه، من و غم، من و داغ حرم) گر ماه من، ز سفر برسد شبهای غم، به سحر برسد ای منجیِ، همه غم زدگان آه العجل، ای امام زمان چه غمی/ همه کوچه کوچه ها گرفته اند تو بیا / که همه بهانه ی تو را گرفته اند به خودت برسان، منِ گم شده را که بُریدم از این، همه فاصله ها (الامان الامان، ای امام زمان)