شب طلوع ِ صبح سپیده ای اهل عالم آقام رسیده . نیمه شب مدینه روشن از نفس خدا شد از زمین تا افلاک پر نغمه ی یا رضا شد . نور امامت توی صورتش مثل صاعقه برملا شد وقتی پدرش لبشو مکید با طب دلش آشنا شد . خورشید صورتش به شب تار مدینه میتابه میون گهواره تو آغوش ستاره ها میخوابه برای دیدنش شوق تموم گلها بی حسابه . برق چشاشو کسی نداشته اسمشو بابا ، به حکم قرآن ، به امر یزدان اسم شه مردان ، معنی ایمان ، تمام عرفان پناه غریبان … علی گذاشته . میباره ترنم ، از لبایی که نغمه سازه میزنی توسل، به دلی که پر از نیازه . گنبد طلات قبله ی منه ، اون که مقصد هر نمازه اگه وا نشه هیچ دری بروم ،در میخونه تو بازه . ملائکه حرم به ره زائر تو قربونی ان میطلبی خودت اونا که آماده ی مهمونی ان همه اونایی که باده ی پریشونی ان . خونه زیبا ، خونه امیدم … هر کجا رفتم از ابر و بارون ، تو دشت هامون تو دل بیابون ، از لیلی و مجنون با لب خندون ، تو شب چراغون از گل گلدون ، با صدای لرزون … اسمتو شنیدم