دگر سر از پا نمیشناسم شدم همان آهوی رمیده نفس نفس کوه به کوه دویده رضا خودش دست این گدارا گرفته و تا حرم کشیده گمان کنم خواهرش دوباره برای سلطان مرا خریده صدای نقاره ی حرم را دوباره با گوش و جان شنیده دراین هیاهو به چشم خیسم نشسته آوازه بی کلامی