به زمین خوردی و آهت دل ما را سوزاند جگرت سوخت و این ؛ قلب رضا را سوزاند . پشت این حجره ی در بسته چه گفتی تو مگر که صدای تو مناجات و دعا را سوزاند . عمر کوتاه تو پایان غم انگیزی داشت جگر تو جگر ثانیه ها را سوزاند . بی حیا لحظه ی سختی که به تو آب نداد با چنین کار دل ارض و سما را سوزاند . بس که در فکر رخ حضرت زهرا بودی داغ آن صورت مجروح شما را سوزاند . گر چه مثل پدرت سوختی از زهر ولی مجتبایی شدنت آل عبا را سوزاند . شیشه ی عمر تو را هلهله ها سنگ زدند این جوان بودن تو بود خدا را سوزاند . طشت ها تا که به هم خورد خودت می دیدی خیزران روی لب خشک ، حیا را سوزاند . تا کبوتر به تو و صورت تو سایه فکند ماجرایی دل خون شهدا را سوزاند . بعد غارت شدن جسم غریبی ؛ دشمن خیمه های حرم کرب و بلا را سوزاند .