شد حجره قتلگاهم

من شاه بی سپاهم

لشکر مرا نباشد

جز خیل اشک و آهم

شد مرغ دل به سینه

غرق آب و خون و پرپر

در حسرت مدینه

وز یاد داغ مادر

بر دل شکسته گشته

پهلو شکسته مهمان

درهای حجره ام را

نامحرمان ببندید

آی بی حیا کنیزان

آهسته تر بخندید