شد حجره قتلگاهم من شاه بی سپاهم لشکر مرا نباشد جز خیل اشک و آهم شد مرغ دل به سینه غرق آب و خون و پرپر در حسرت مدینه وز یاد داغ مادر بر دل شکسته گشته پهلو شکسته مهمان درهای حجره ام را نامحرمان ببندید آی بی حیا کنیزان آهسته تر بخندید