بی کس و آواره منم ، سرور و آقا همه تو ذکر لبم دم همه دم ذکر و ثنای دم تو زاده شده با غم تو ای همه ی عالم من در پس این قصه چرا میکُشد آخر غم تو تربت و عشق و غم تو با گِل من روز اَلست گشته عجین پس شده ام من زِ ازل آدم تو دلبر و دلدار منی ، دُر گهربار منی عبد و غلام تو منم ، سید و سالار منی ... نعم الأمیری یا حسین ، نعم الأمیری یا حسین ... نام تو تسبیح من و صوم و صلاة سحرم من به غلامیِ در خانه ی تو مفتخرم من زِ نفس های نخست بوده حسین روی لبم تا دم آخر به جز از ذکر تو نامی نبرم ای به کرم شُهره نما گوشه نگاهی زِ کرم تا که بنوشیم دمی از مِی صحبای حرم ای حرمت قبله گه و ملجأ عشاق جهان طعنه زند تربت تو بر همه اوصاف جهان ... نعم الأمیری یا حسین ، نعم الأمیری یا حسین ...