دلی شکسته و چشمی ز گریه ، تر دارم گشوده ام پر اگر نیت سفر دارم اگر چه ماه محرم خزان شدم اما همیشه چند دهه روضه در صفر دارم همه ز مرگ پدر ارث می برند و من بساط گریه ام ارثی ست کز پدر دارم هشام ! زخم دلم که برای حالا نیست من از غروب دهم زخم بر جگر دارم زمانه دست ز قلب شکسته ام بردار من از بریدن رأسش خودم خبر دارم به یاد ساقی لب تشنه ی امام شهید میان قاب دلم عکسی از قمر دارم اگر چه قصه ی من مال سال ها پیش است همیشه یک سر بر نیزه در نظر دارم غروب کرببلا زخم های سختی داشت ولی ز شام بلا زخم بیشتر دارم! از این که بودم و اصغر ز نیزه می افتاد غرور له شده و آه شعله ور دارم دلم گرفته از اینکه نشد در آن ایام ز روی دست رقیه طناب بردارم