کیم من قطره ای افتاده در دامان دریایم و یا چون ذرّه در دامان مهر عالم آرایم به خاک چارده معصوم رخ سودم عجب نبود که گردد سرمه ی چشم ملک خاک کف پایم نه نام از می نه حرف از خم نه اسمی بود از صهبا که دست غیب از خُمّ ولایت داد صهبایم