به نبی ثمری به علی پسری تو به پیکر فاطمه بال و پری تو به شام سیاه دلم سحری تو فقط به اشاره دلم ببری که تو آخر جود و کرم حسنی به قشنگیِ تو احدی نبوَد به شجاعتِ تو اسدی نبوَد و به جز نفست مددی نبوَد تو بتاب، قمر، عددی نبوَد که تو آخر جود و کرم حسنی نرسد احدی به نجابتِ تو به فصاحت لهجه و صولت تو به متانت و هیبت و شوکت تو به قداست و عزت و غیرت تو که تو آخر جود و کرم حسنی تو خدای کرم شهِ محترمی تو غریب مدینه و بی حرمی تو امام منی و تو سرورمی تو حساب و کتاب و تو محشرمی و تو آخر جود و کرم حسنی تویی شاهِ من و منم آدمِ تو و پناه من آن دژ محکم تو و خجالتِ من نده اینهمه تو که فزون بوَد از سر من کم تو که تو آخر جود و کرم حسنی تو تمام قشنگی هر غزلی و تو کوه نمک ولی از عسلی تو شبیه خدا و علی ازلی تو همیشه بمانی و لم یزلی که تو آخر جود و کرم حسنی زِ تو مستم و هی دمِ هو بزنم چه نیاز که لب به سبو بزنم؟ نکند که به غیر تو رو بزنم نه که رو بزنم، سرِ او بزنم! که تو آخر جود و کرم حسنی تو کریمی و بنده گدا شده ام به هوای تو سر به هوا شده ام من اسیر بلای شما شده ام تو رها بکنی که فنا شده ام که تو آخر جود و کرم حسنی زِ جمالِ تو قَلَّ بیانِ همه ز کمال تو کَلَّ لسانِ همه بوِد از سرِ خان تو نانِ همه بنما تو دعایی به جان همه که تو آخر جود و کرم حسنی به نبی ثمری به علی پسری