دلم حزینه، یه دنیا غم نهفته دارم توی سینه
داره میسوزه جگرم از زهر كینه
اما بگم از زهری كه بدتر از اینه
غم مدینه، غم مدینه
چشمای ترم میباره خون،بس كه مضطرم
حتی كه این دم آخرم،به یاد اون دیوار و درم
بمیرم
شكسته پرم،دنیا می گرده دور سرم
بلرزه افتاده پیكرم،صدا میاد ای وای مادرم
بمیرم
مادر زدن جلو پسر نامردیه
گل بین آتیش شعله ور نامردیه
زنی كه بار شیشه داشت به پشت در
دیگه لگد زدن به در نامردیه
روضه ای كه نوحه ی این دل حزینه
سامرا كربلاست و كربلا مدینه
واویلتا،واویلتا
دل بیقراره،مهدی سرم رو به روی زانوش میذاره
هر پدری هم همین آرزو رو داره
بذار كه روضه بخونم،اشكم بباره
كنم اشاره
اما كربلا قضیه برعكس شد ای خدا
پیش پسر آمده بابا،همش میگه ای ارباً اربا
علی جان
رو خاك بلا ،میبینه اعضاشو هر كجا
دم میگره،بیای جَوَونا
میچینمت میون عبا
علی جان
لحظه ی آخر سرش و كجا گذاشت
سر روی خاك گرم كربلا گذاشت
تا اونجا كه یكی روی سینه اش نشست
سر و برید و روی نیزه ها گذاشت
روضه ای كه نوحه ی این دل حزینه
سامرا كربلاست و كربلا مدینه
واویلتا،واویلتا
