شبی که در نفس سرخ ماه طوفان بود شبی که اب فرات آتش فروزان بود شبی که ارض و سماوات کربلا شده بود شبی که خشم خداوند بر ملا شده بود حسین بود و نماز شب و مناجاتش حسین بود و شب وعده ملاقاتش حسین بود و صد و چند شاخه یاسش حسین بود و زهیر و حبیب و عباسش حسین بود و شب وصل جان نثارانش حسین بود و سر و دست و چشم یارانش درون خلوت شب حرف با خدا میزد گرفته جان به کف اصحاب را صدا میزد که ای به عالم ذر بوده جان نثار حسین شما در این شب غربت شدید یار حسین هزار مرتبه از شوق دوست جان دادید ز جان گذشتگی خویش را نشان دادید به ان خدا که از او ارجعی شنیدم من بلند مرتبه تر از شما ندیدم من من از برای خدا سر گرفته ام سر دست گذشته ام ز همه هست خویش هر چه که هست خدا ز صبح ازل برگزیده است مرا برای دادن سر افریده است مرا چه غم که دشت شود لاله زار از خونم من از وفای شما فرد فرد ممنونم شب است بدرقه راهتان دعای حسین روید و اشک بریزید در عزای حسین صحابه سوخت ز سوز حسین حاصلشان جواب بود در ان لحظه پاره دلشان یکی صدا زد ای خاک مقدمت سر من هزار بار فدای تو جان و پیکر من هزار بار خوراک درندگان بدنم اگر تو را بگذرام درِ دگر بزنم حبیب گفت که هفتاد بار اگر میرم دوباره خیزم و بهر تو سر به کف گیرم زهیر گفت که ای عالمی پریشانت هزار مرتبه جان زهیر قربانت یکی ز پرده دل گفت ای جمال احد اگر خدای به من عمر جاودان بدهد به ان خدا که مرا جان دمید در پیکر مرا شهادت از این عمر هست زیبا تر الا تمامی یاران که ترک جان گفتید چه روی داده که ساکت به موج خون خفتید زهیر مسلم و عباس جُون و عُون و حبیب امامتان شده تنها حسین مانده غریب تن حسین پر از زخم های بی شماره شده ز تیر و نیزه و شمشیر پاره پاره شده نگه کنید که قرآن به خاک افتاده حسین با بدن چاک چاک افتاده دلاوران و به خون خفتگان دشت قتال نگه کنید رود شمر جانب گودال