پسر فاطمه سلام سلام
خواهرت زینب آمده از شام

من که بی تو سفر نمیکردم
بی تو یک لحظه سر نمیکردم

مانده زخم فِراغ بر جگرم
سر پاک تو گشت همسفرم

بود بهر تَسلیِ دل من
سر تو سایه بان محمل من

لشگر اشک من سپاه تو بود
نفسم شعله های آه تو بود

صوت قرآن تو دلم را بُرد
چشم های تو محملم را بُرد

چتر من سایه ی سر تو
مونسم بود اشک دختر تو

ای سرت بر سنان تماشایی
ای لبت خشک و دیده دریایی

تا کنی اشک چشم ما را پاک
دست بیرون بیار از دل خاک

غم ایام را بپرس از من
قصه ی شام را بپرس از من…

کوه اندوه ریخت بر سر ما
شام شد کربلای دیگر ما

صوت قرآن کجا؟؟ شراب کجا؟؟؟!!
دست زینب کجا؟؟ طناب کجا!؟؟

یا اَخیٰ شامیان بدند، بدند
دختران تو را زدند، زدند

من که خود بوده ام شریک غمت
من که بودم مدافعت حرمت

حامی نازدانه ها بودم
سپر تازیانه ها بودم

هر چه تو زخم دیدی از دشمن
جای کعبه نی است بر تن من

به تو و باغ لاله ات سوگند
به سفیر سه ساله ات سوگند

به لبت کز عطش ترک خورده
به تن کودک کتک خورده

به همه زخم های سلسله ام
به قنوت نماز نافِله ام

به سِرشک دو دیده ات سوگند
به گلوی بریده ات سوگند

نه فقط زینب از خواهر تو
تو امامی و من پیمبر تو

تو رو میون قتل گاه، غریب گیر آوردنت
رقیت و تو کوچه ها، یتیم گیر آوردنش

از جای تازیونه ها، نشونه بود روی تنش
بچه ها هم میزدنش، یتیم گیر آوردنش
رأس تو که رو به روی خواهر بوده
خورشید امید چند دختر بوده

با دیدن حنجر تو میشد فهمید
خنجر که سرت بُریده لب پَر بوده…