من نیمه جان، مسافر از ره رسیده‌ام بانوی سر شکسته هجران کشیده‌ام من شمع شام غربت اهل خرابه‌ام کز جان و دل به پای یتیمان چکیده‌ام من پا به پای دخترکان برادرم بر روی خارهای بیابان دویده‌ام جان کنده‌ام که زنده رسیدم به کربلا شاهد، قد خمیده و رنگ پریده‌ام ره واکنید در برم ای اهل قافله چونکه هنوز قبر گُلم را ندیده‌ام دور از نگاه غیرت عبّاس و اکبرم صد ناسزا ز دشمن بی دین شنیده‌ام من تا مدینه با چه توانی سفر کنم؟ طاقت نمانده در تن و دیگر بریده‌ام