آمد از راه و کشید آرام عبا روی سرش یعنی امروز است روز ناله های آخرش هرقدم رفت و نشست دست بر پهلو گرفت میکشد خود را به سوی خانه مثل مادرش او زمین میخورد و میخندید بر حالش عدو این هم ارثی بود که برده ز جده اطهرش