نشسته ام گوشه ای از سفره ی همواره رنگینت چه شوری در دلم افتاده از توصیف شیرینت به عابرها تعارف می‌ کنی دار و ندارت را تو آن باغی که می‌ ریزد بهشت از روی پرچینت کرم یک ذره از سرشار ، سرشارِ صفت‌ هایت حسن یک دانه از بسیار ، بسیارِ عناوینت دهان وا می‌ کند عالم به تشویق حسین اما دهانِ خاتم پیغمبران وا شد به تحسینت تو دینِ تازه‌ ای آورده‌ ای از دیدِ این مردم که با یک گل کنیزی می‌ شود آزاد در دینت معزالمؤمنین خواندن مذل المؤمنین گفتن اگر کردند تحسینت اگر کردند نفرینت برای تو چه فرقی دارد ای والتین و الزیتون که می‌ چینند مضمون آسمان‌ ها از مضامینت بگو با آن سفیرانی که هرگز بر نمی‌ گشتند خدا وا داشت جبراییل‌ هایش را به تمکینت بگو تا آفتاب از مغربِ دنیا برون آید که سرپیچی نخواهد کرد خورشید از فرامینت بگو تا تیغ برداریم اگر جنگ است آهنگت بگو تا تیغ بگذاریم اگر صلح است آیینت نبی حیران شمشیر علی در بدر و خندق بود علی حیران تیغ نهروانت تیغ صفینت بگو از زیر پایت جانماز این قوم بردارند محبت کن ! قدم بگذار بر چشم محبینت تو را پایین کشیدند از سر منبر که می گفتند : چرا پیغمبر از دوشش نمی آورد پایینت درون خانه هم محرم نمی بینی تحمل کن که می خواهند ، ای تنهاترین تنهاتر از اینت تو غم‌ های بزرگی در میان کوچه‌ ها دیدی که دیگر این غمِ کوچک نخواهد کرد غمگینت از آن پایی که بر در کوفت بر دل داشتی داغی از آن دستان سنگین بیشتر شد داغ سنگینت برای جاریِ اشکت سراغ چاره می گردی که زینب آمده با چادر مادر به تسکینت منن سورا سند باتی چوخ قلبی قان اولما قلبیندو تونسا حضرتی زهرای بیر آقلار سالیا د کوچه روضه اسین اردَ منی اوخشار قرآن تلاوت ایلمننن چیخسه جان باجی