تا چند کشم هر سو این قد کمانی را ای مرگ بگیر از من یکباره جوانی را جان می‌رود از دستم خون خوردم و لب بستم باید ببرم در گور غم های نهانی را در آرزوی مرگم افتاده برو بَرگَم دارم ز جهان تنها این باغ خزانی را