توی این بی کسیام تنهاییام یه نفر هست که برام بسه کاری به هیچکی ندارم بخدا یه امام رضا دارم برام بسه غیر ذکر یا امام رضا که من دیگه ذکری رو بلد نیستم آقا نکنه یه وقت جوابمو ندی دیگه این قدام که بد نیستم آقا هرجا از دست خودم خسته شدم آرومم کرده صفای حرمت دوباره دلم برات پر میزنه قربون کبوترای حرمت قربون این همه لطف و کرمت توکه آخر گره رو وا میکنی پس چرا امروز و فردا میکنی میدونم دور و بر صحن و سرات دلای عاشق و دیوونه پره دل ماروهم یه گوشه ای ببند یه روزی شاید به دردت بخوره دل سنگم میتونه توی حرم زیر پای زائرات جا بگیره یه بزرگی کنو بهش نگو بره دلم اینو بشنوه که میمیره کربلا و مکه و بهشت من یه گوشه از حرم امام رضاست اگه نوکره حسین فاطمم بخدا از کرم امام رضاست بساط اشکو دارن جمع میکنن فرصتی به این دل سیاه میدی؟! اگه که جاموندیم از کرببلا یا امام رضا بهم پناه میدی؟؟ اگه از مشهدتم جا بمونم غم عالم رو سرم خراب میشه شبایی که حالم آشوبه دلم هواییه صحن انقلاب میشه به امونت میذارم پیش شما بار اشک و گریه ی محرمو با این اشکا میشه خاموش بکنی شعله های آتیش جهنمو قربون کبوترای حرمت قربون این همه لطف و کرمت مرا که این همه دل خسته ام دلم مشکست ببین به گریه ی آهسته هم دلم مکشست تو دلنواز ترین فرد روزگارانی فزون تر از همه بشکست دلم دلم مشکست شنیده ام که مرام تو دل شکستن نیست به یک نگاه تو دل بسته ام دلم مشکست شنیده ام که به زوار خود نظر داری به زائرین تو پیوسته ام دلم مشکست مرا که این همه دل خسته ام دلم مشکست ببین به گریه ی آهسته هم دلم مشکست