قلم شدم بنویسم قسم به باور زینب
قسم به عشق ، حسین است نامِ دیگر زینب
حسین اول زینب حسین آخر زینب

دخیلِ چادر او آسمان و هفت فلک هم
فقیرِ درگَهِ او تا همیشه نان و نمک هم
نَه ما که مُلک و مَلک هم به زیر شهپرِ زینب

ملیکه‌ی ملکوت و جلیله‌ی جبروت و
بهشتِ هر بَرَهوت و تمام ، غرق ثبوت و
و روشن است عَوالم زِ نورِ انورِ زینب

اگر به خُطبه نشیند علیست در کلماتش
اگر که جلوه کند فاطمه است در جلواتش
که زنگِ قافله‌ی عشق هم مسخر زینب

خداست مَحوِ حجابش نبی‌است ماتِ نقابش
حسن زمانِ نمازش گرفته است به قابش
تمامِ خانه‌ی زهرا به گِردِ محورِ زینب

اگر که پَرده تکانَد زمین به خاک نشاند
و هرچه هست در عالم به دورِ خویش دَوانَد
که می‌بَرند همه روزی از در زینب

حمایل است برایش دو تیغِ اَبروی عباس
نشسته نقشِ قدومش به رویِ زانوی عباس
به سینه است دو دستش همیشه در بَرِ زینب

صدای اکبرش آمد دَمِ اذان که رسیدیم
قدم گذار بر این خاک عمه جان که رسیدیم
دلش گرفت از اینجا دلِ مطهر زینب

برادران همه هستند در این زمان همه هستند
هزار شکر به گِردش که مَحرمان همه هستند
دو صف شدند رَوَد خیمه لشکرِ زینب

رسید و دید بلا را شنید همهمه‌ها را
نشست و ریخت به معجر غبارِ کرببلا را
به گریه گفت مَرو آه حسین از سرِ زینب

چقدر حول و هیاهو چقدر نیزه در آنسو
چقدر تیغِ بلند و چقدر تیرِ سه پهلو
قسم به اینهمه بانو قسم به مادرِ زینب

بجای آب فقط سنگ و خار و سراب است
صدای ناله‌ی من نَه که التماس رُباب است
بیا بزن دو سه باره گِره به معجرِ زینب

گذشت روزِ دهم شد دو طفلِ سوخته گُم شد
دوباره شانه‌ی خانم اسیرِ زخمِ صدم شد
میانِ خیمه و گودال دویده یکسره زینب

چقدر نیزه کشیده میان دشت دویده
چقدر خورده زمین و گمان کنم که بُریده
و خیره مانده به جایی نگاهِ آخر زینب

دوید شیرزن آمد به جنگ تن به تن آمد
رسید موقعِ غارت برای پیرهن آمد
ولی چه دیر رسید و شکست پیکر زینب

میان آنهمه دشمن صدا زد ای سرِ بی تن
حرامی است و حرامی حسین چشم تو روشن
هزار دشمن و یک زن همه برابر زینب

به ناله گفت نخندید به خاک و خون ننشانید
به داد گفت نَدُزدید به هر طرف نکشانید
زد آنقدر زِ جگر داد سوخت حنجرِ زینب

“سری به نیزه بلنداست در برابر زینب
خداکند که نباشد سر برادر زینب”
رسیده ناقه* کجایی امیر لشکرِ زینب