گداى خوشه چینم تا قیامت خرمن او را
که حسرت می کشد فردوس عطر گلشن او را
.
چنان مشکل گشا ، باب الحوائج ، کاشف الکرب است
گرفتند اولیا الله عالم دامن او را
.
ندیدم سربلند و سرفرازى را مگر اینکه
بدیدم محضر ام البنین خم گردن او را
.
معیّن گشته مزد فاطمیه دست این بانوست
که معنا کرده سفره دار زهرا بودن او را
.
امیرالمومنین همسر ، ابوفاضل پسر ، به به
بنازم این مقام و جاه و شأن احسن او را
.
عباى مرتضى را وصله که میزد همه دیدند
که نخ می کرد جبرائیل بعضاً سوزن او را
.
زیارت می کنم جاى رباب و نجمه و زینب …
مزار اطهر او را ، معلّا مدفن او را
.
اگر دیروز جارو کرد زیر پاى زینب را
کنون جارو کشند اینسان ملائک مسکن او را
.
چنان جانسوز مرثیه میان کوچه سر می داد
که می دیدند مردم گریه هاى دشمن او را
.
به او گفتند عباست … صدا میزد حسینم کو ؟
نشانش داد زینب پاره ى پیراهن او را
.
اگر چیزی جز این می ماند از عباس ، می دادند
فقط دادند دستش تکه تکه جوشن او را
.
عمود آهنین ، تیر سه شعبه ، نه نه این ها نه …
فقط شرم از رباب انداخت بین خون تن او را
.
رباب از در که می آمد دل ام البنین می ریخت
غم لالایی اش می برد بالا شیون او را