وقف اشک است زندگانی من
ای که از کودکی شده غم من
در قبر من به من برگرد
ای شب اول محرم من
.
چون نهالی که اشک پایم ریخت
در عزایت شدم سترگ حسین
السلام ای حقیقت محزون
السلام ای غم بزرگ حسین
.
این زبانی که برده نام تو را
پاسخ ” مَن امام ” خواهد گفت
صورتی که شده ست خیس از اشک
عاقبت بین قبر خواهد خفت
.
یاد کردم ز عاشقانی که
حسرت روضه هات را دارند
پدرانی که این محرم را
زیر سنگ لحد عزادارند
.
مادرانی که مانده از آنان
چادری مشکی و گل لبخند
قد نداد عمرشان که این دهه هم
قیمه ی نذری تو را بپزند
.
مادرانی که چادر آن ها
خیمه های تو را به پا می کرد
یاد کردم از آن النگو که
مادرم خرج روضه ها می کرد
.
حتم دارم که می خورم حسرت
هرچه خود را برات کم زده ام
آی سنگ لحد بگو به حسین
سنگ او را به سینه ام زده ام
.
زندگانی عزیز بود و شریف
تا زمانی که زیر پرچم بود
دوست دارم که خوب گریه کنم
شاید این آخرین محرّم بود
.
راه وا کنید که زهرا با قامت خم اومد
ناله کشید بنیّ ماه محرّم اومد
.
شال عزای ماتم رو شونه هامون افتاد
زهرا خودش دوباره دنبالمون فرستاد
.
مادر دوباره امسال در زده خونه مونو
به اسم می شناسه دونه به دونه مونو
.
با چشم دل ببینید کنار در نشسته
هِی میزنه به سینه با بازوی شکسته
.
زیر لب می خونه شمشیر و تیر می آوردن
بچه م رو مثل من هم غریب گیر آوردن
.
بچه م رو مثل من هم نامرد بی هوا زد
گودال بود و بچه م لب تشنه دست و پا زد
.
تیری که خوردو باید از پشت در بیاره
انگشترو نشد از انگشت در بیاره
.
تاج سر ملائک تاراج پای شمره
مویی که شونه کردم تو پنجه های شمره
.
بند دلش رو مادر عطشان ببینه سخته
بچه ش رو بین مقتل عریان ببینه سخته
.
لعنت به شمر تیغش دریا رو خاک می کرد
با پیرهن حسینم خنجر رو پا می کرد
.
چشم بر هم بزنی شمر برش گردونده
چشم بر هم بزنی تنش رو خاکا مونده
.

چشم بر هم بزنی پیرهنش پاره شده
چشم بر هم بزنی خواهرش آواره شده