یه روزه محنت بار یه حجره ی غمگین یه درد بی پایان یه ناله ی سنگین تو داری جون میدی یه عده میخندن تو صفحه ی تاریخ یه لکه ی ننگیم سبک نمیشه این مصیبت با دو قطره اشک من تو خونتم غریب موندی خیلی مثل امام حسن انگار نه انگار جَوون داره جون میده واست بمیرم به اشکت کی خندیده