می‌بینی عمه، توو قتلگاه افتاده
به زیر دست و پای سپاه افتاده
من عبداللهمو واللهِ
بابای من اباعبدالله‌س
آخه این رسمشه؟ من زنده‌ام، ولی اون تنهاس!
دارم میام یه ذره دیگه صبر کن
عمه با گریه داره میگه صبر کن
ولی من میرم
دووم بیار یه خرده دیگه بابا
تا من نیومدم نزن دست و پا
برات می‌میرم
«اگر که من شهید نشم می‌میرم، شهیدت میشم»

دارن شمشیرا بالا و پایین میرن
مدام رو زخمای قبلی جا می‌گیرن
پاشو با هم بجنگیم بازم
اومده پسرِ کوچیکت
دستام میشه شبیه عباس، سپرِ کوچیکت
دستای من فقط به یه مو بنده
دشمن به ناله‌های من می‌خنده
عموی خوبم
منو توو آغوشت بگیر و ناز کن
در شهادتو به رو من باز کن
عموی خوبم