چرا قهری؟ مگر تقصیر دارم؟

به جایت بر کفم، زنجیر دارم

کف آبی فقط خوردم عزیزم

بیا از نیزه پایین؛ شیر دارم

دلم میل دو ابروی تو دارد

ببین که شانه‌ام، موی تو دارد

در آغوشم فقط پیراهن توست

لباس تازه‌ات بوی تو دارد

نمی‌آید پس از توخواب؛ ای کاش

که می‌مردم من بی‌تاب؛ ای کاش

دوباره شیر آوردم ولی حیف

نمی‌خوردم پس از تو آب؛ ای کاش

مرا آزار با زنجیر می‌داد

به من نان‌خشک با تحقیر می‌داد

زن شامی مرا سوزاند وقتی

کنارم، طفل خود را شیر می‌داد

دوباره روضه می‌گیرم، عزیزم

در این ویرانه می‌میرم، عزیزم

دوباره حرمله رد شد از اینجا

دوباره خشک شد شیرم، عزیزم

نگفتند آه؛ داغ بچّه دیده‌ست

نگفتند از بلا، پشتش خمیده‌ست

ولی گفتند این تازه‌عروسان

عروس فاطمه، مویش سفید است

گل یاس مرا از ساقه بستند

مرا با ریسمان بر ناقه بستند

نمی‌ماندی به نیزه؛ چاره کردند

سرت را با نخ قنداقه بستند

چه حسرت‌ها چشیدم؛ بچّه‌ام را

چه سختی‌ها کشیدم؛ بچّه‌ام را

کنار بچّه‌های نیزه‌دارش

به روی نیزه دیدم، بچّه‌ام را

فقط لالا کنم؛ لالا بخوابی 

ندارم غصّه دیگر تا بخوابی

از آغوشم جدا گشتی و رفتی

که روی سینه‌ی بابا بخوابی

نه رحمی بر پدر‌، نه شرم کردند

بساط غارتش را گرم کردند

برای آن‌که راحت‌تر بخوابی

زدند و سینه‌اش را نرم کردند

به سر شد خاک عالم، نیزه رد شد

به پشت خیمه دیدم، نیزه رد شد

به دنبال تو می‌گشتند در خاک

چنان زد، از تنت هم نیزه رد شد

به پشت خیمه‌ام، قلبم گرفته

تمام چهره‌ام را غم گرفته

ز بس نازی که تیری با سه‌شعبه

در آغوشش، تو را محکم گرفته

عبا را روی تو افکند بابا

دلش را از غمت آکند بابا

چنان با تیر چسبیدی به قلبش

تو را از سینه‌ی خود کند بابا