بیشه از سیطره‌ی شیر بهم ریخته بود
لشگر از غیرتِ شمشیر بهم ریخته بود

چشمهای غضب آلود نَفَس می‌گیرد
دشت از ضربِ نَفَس‌گیر بهم ریخته بود

مثل این بود زمین لرزه به شام اُفتاده
کوفه با نعره‌ی تکبیر بهم ریخته بود

یک سوار آمده بود و همه رَم می‌کردند
دشمن از صاعقه‌ی تیر بهم ریخته بود

مرتضی بود حسن بود ولی لب تشنه
کربلا با دو سه تصویر بهم ریخته بود

آب بر دامنِ او چنگ زد و گفت بنوش
آب از غصه‌ی تقدیر بهم ریخته بود

دست در آب فرو برد فرات آتش شد
آب از سوز لبِ آبِ حیات آتش شد

ناگهان داغ ، رقم خورد بمانَد بَعدَش
 به زمین ماهِ حرم خورد بماند بَعدَش

داد زد حرمله از دور چه چشمی دارد
تیر را تا که زدم خورد بماند بَعدَش

همه سر درد گرفتند میانِ خیمه
به سر او که عَلَم خورد بماند بَعدَش

آبرویش همه از مَشک چکید و بر مَشک
خونِ آن دستِ قلم خورد بماند بَعدَش

این عموجانِ حرم بود که هِی کم می‌شد
قامتش زود بهم خورد بماند بَعدَش

تا که اُفتاد زمین موقعِ مشعلها شد
راهِ دشمن به حرم خورد بماند بَعدَش

وایِ من دادِ حرم دادِ حرم در آمد
یک برادر به سرِ چند برادر آمد

خیز از خاک بگو تا کمرم را چه‌کنم
تو که راحت شده‌ای من جگرم را چه‌کنم

موقعِ آمدنم حال رُبابم بد بود
بعد این وضع بگو که پسرم را چه‌کنم

مادرم آمده اینجا که مرا جمع کند
پدرم از نجف آمد پدرم را چه‌کنم

پا مکش رویِ زمین دشت نگاهت نکند
جانِ من هلهله‌ی دور و برم را چه‌کنم

از رشیدیِ تو در راه کمی ریخته است
بازویت را چه‌کنم چشمِ ترم را چه‌کنم

مَشک اُفتاده ، زمین پُر شده ، سر پاشیده
یک نفر هستم صد درد سرم را چه‌کنم