روضه خوان غربت آقای عالمم
بی تاب سر بریده ی ماه محرمم
با گریه هر غروب من از حال میروم
با هر فراز ناحیه گودال میروم
صبح و غروب ندبه کنان گریه میکنم
این روضه را به مادرمان هدیه میکنم
بر نیزه تکیه داد زجایش بلند شد
گودال جا نبود صدایش بلند شد
فرمود زنده ام به کجا حمله میکنید
نامردها به خیمه چرا حمله میکنید
کار مرا تمام نکرده کجا سنان
اینجا کنار لشکری از گرگ ها بمان
دیدم خودم به چشم ترم وای وای وای
بیرون زدند اهل حرم وای وای وای
جد مرا محاصره کردند یک سپاه
دیدم چگونه عمه ی من میکند نگاه
هرکس رسید نیزه ی خود را شکست و رفت
یک استخوان زسینه ی آقا شکست و رفت
یک عده بر تمام تنش سنگ میزدند
یک عده بر لباس تنش چنگ میزدند
در آن میانه حرمت آینه ها شکست
وقتی که شمر آمدو ....