بانوی آب و آینه گویم ثنای تو

لبریز شد فضای دلم از هوای تو

بانو شما بهانه ی ایجاد خلقتی

خَلق علی و احمد و عالم برای تو

بوی بهشت می وزد از بزم روضه ات

نَه نَه جنان نهاده سر خود به پای تو

هجده بهار بودی و رفتی ولی هنوز

در ذهن کوچه مانده غم بی انتهای تو

نمیشود که نصیبم کنی زِ لطف

آیم بقیع و ناله کنم در عزای تو

سرمایه ام همین بُوَد از زندگانی ام

در دیده اشک و روی لبانم نوای تو

زانو بغل گرفته ام و گریه میکنم

امشب خدا کند که بمیرم برای تو