چهل روزه که خونه چشام

چهل روزه که زخم زبون خوردم تو شام

زخم پاهام یادم نرفته سنگهای از روی بام

جا مونده دخترت توی خرابه

رو دست من جای طنابه

ببین دلم بی تابه

نبودی زینبت یه شبه شد پیر

دلم شده از همه جهان سیر

امون از این قل و زنجیر

مظلوم حسین مظلوم حسین ...

این طعنه ها حقم نبود

یادم مگه میره محله یهود

خونه دلم بازوم شبیه مادرم شده کبود

چهل روزه تو رو ندیده زینب

صدات زدم هر روز و هر شب

دیگه جونم رسیده بر لب

یادم نرفته اون لحظه آخر

صدات میزد چه جوری مادر

فدای اون بدن بی سر