دلم خوش است که عمری به پای گل خارم

مباد آن که برون افکنی ز گلزارم

چگونه یار بخوانم تو را که می بینم

تو خوب تر ز گل استی و من کم از خارم

دو قطره اشک خجالت، هزار کوه گناه

کرامتی که همین است جنس بازارم

محبت تو نیاید ز سینه ام بیرون

اگر کُشند به تیغ و کِشند بر دارم

به چشم پادشهان ناز می کند پایم

که خاک راه غلامان حضرت یارم

به حشر هم که برانی مرا ز خویش هنوز

از این که نام تو بردم به تو بدهکارم

پر از توام به تهی دستی ام نگاه مکن

مگو که هیچ ندارم، ببین تو را دارم

تو و رفاقت من حیف، حیف از تو

من و محبت تو، خواب یا که بیدارم

شراره ای بزن از سوز خویش بر جگرم

کز این شراره بسوزد تمام آثارم

به نار عشق تو یک عمر سوختم مگذار

دوباره روز قیامت برند در نارم