چند روزیست بستری شده ای
 .یا به سر حرف میزنی یا دست
 باز از فرط ضعف می افتاد
 میبری تا همینکه بالا دست
 حال و روز بدت مرا انداخت
 یاد غمهای هشت سالگی ام
 یاد آنروز که یتیم شدم
 من در اثنای هشت سالگی ام
 ازهمان روز تا همین حالا
 دست لطف تو بر سر من بود
 دستهایت پناه خستگی ام
 و عبای تو سنگر من بود
 آفتاب وجود تو یک عمر
 لحظه ای راهی غروب نشد
 سال ها از احد گذشت ولی
 زخم پیشانی تو خوب نشد..
 اگر آماده ای برای سفر
 جگرم را ببین و بعد برو
 دوسه ماه دگر تحمل کن
 پسرم را ببین و بعد برو
 چه شده گریه میکنی امروز؟
 برده اشک تو صبر و طاقت من
 چادرم را نگاه میکنی و
 دست خود میکشی بصورت من
 باعلی حرف میزدی دیشب
 چه به او گفته ای که تب کرده
 هی به در میکند نگاه پدر
 و مرا باز جان به لب کرده
 کاش میشد بمانی و نروی
 بی تو میترسم از حسادت ها
 از هجوم چهل نفر بر در
 آتش و دود و هتک حرمت ها
 ترسم اینست که مرا قنفذ
 آه با تازیانه حد بزند
 تا زمین میخورم به ضرب قلاف
 باز بر پهلویم لگد بزند