من از روضه در و دیوار میترسم

شب های درد و نافله و بیقراری ام

چشم خداست شاهد شب زنده داری ام

گاهی میان گریه که از هوش میروم

اشک علی است آنکه می آید به یاری ام

چندی است نان نپخته و کاری نکرده ام

شرمنده کنیزم از این خانه داری ام