دیده‌هایم چادرِ خاکی که رُویَت می کند

ناگهان در چشم‌هایم اشک حرکت می کند

اذن این گریه‌نمودن ها به دست فاطمه است

چشم را در محفل غم اوست دعوت می کند

هرکه از داغش بگوید..،روضه‌لازم می شوم

این دلِ وامانده ی من میل هیئت می کند

بانیِ پیدایِشِ دنیا وجودِ فاطمه است

نور او نوری است که آغازِ خِلقَت می کند

عرشیان محو تماشای نمازش می شوند

تا که زهرا با خدای خویش خلوت می کند

گرچه پیغمبر کمالِ زُهد او را درک کرد

وقت سجده کردن او باز حیرت می کند

همکلام او شدن در فهم اهل خاک نیست...

بیشتر با ساکنین عرش صحبت می کند

صبح و ظهر و شب..،به فرمان خدا،روح الامین

پشت در می ایستد،از او عیادت می کند