می‌کشم روی زمین پای پر از آبله را

تا میان من و تو کم کنم این فاصله را

سرِ نیزه ، وسط تشت طلا ، کنج تنور

فرصتی نیست بگیرم سر پر مشغله را

کاش دست تو کمی موی مرا شانه کند

بلکه آرام کنی دختر بی حوصله را

علت لکنت من را که خودت می بینی

ورم صورت و زخم لب و خون لثه را

جان من فکر نکن قافیه را باخته ام

خواستم پیش تو راحت بنویسم گله را

بین بازار به اشکم همه می‌خندیدند

دوست دارند چرا گریه ی در هلهله را

کاش بودی و مرا باز بغل می کردی

کاش بودی که بگیری یقه ی حرمله را