دو دیده از غم نادیدن تو دریا بود

تویی که ماه رخت مقتدای شبها بود

کجا قدم زده بودی کجا گذر کردی

که دیدن مه رویت مرا تمنا بود

میان سلسله ی عاشقانتان دیدم

پر از تبار زلیخا و قوم لیلا بود

به سردی شب چله دل سیاه مرا

فقط شراره ی عشق رخ تو گرما بود

به صبح سرد زمستان دل بهاری تو

همیشه دل به خیالت پر از تماشا بود

شبی که با تو نشستم به کنج خلوت خویش

به از هزار نشستن به شام یلدا بود

خدا کند که بگویی به صبح روز جزا

که این غلام سیه رو ، غلام زهرا بود