عاشق شده است دانه به دانه هزار بار

دل خون و سینه چاک و برافروخته انار

.

فریاد بی صداست ترک های پیکرش

از بس که خورده خونِ دل از دست روزگار

.

پاشیده رنگ سرخ به پیراهنِ خزان

بسته حنا به پینه ی دستان شاخسار

.

در سرزمین گرم ، انار آتشین شود

یاقوت را می آورد آتش فشان به بار

.

با دست خود به حوصله پنهان نموده است

یک دانه از بهشت در او آفریدگار

.

آن میوه ای که ساخته تسبیحی از خودش

شُکر است بر زبانش ، فی الیل و النهار 

.

آن میوه ای که فاطمه آن را طلب نمود

چون باب میل اوست شد این میوه تاجدار

.

آن بانویی که نام خودش شعر مطلق است

در وصفش استعاره نیاید به هیچ کار

.

نامی که داده است به زن قیمتی دگر

نامی که داده است به مردان هم اعتبار

.

آن نام را می آورم ، اما نه بی وضو

دل را به آب می زنم ، اما نه بی گدار

.

جبر آن زمان که پشت در خانه اش نشست

برخاست آن قیامت عظمی به اختیار

.

رفت آنچنان که از نفس افتاد جبرئیل

گویی محمد است به معراج رهسپار

.

شد عرصه گاه تنگ ، ولی ماند پشت در

چون ماندن علی به اُحد ماند ، استوار

.

برگشت زخم خورده ، ولی فاتح نبرد

چون بازگشت حمزه از آشوب کارزار