روز آخره داری کار می کنی
روزای خوبمو تکرار می کنی
ولی خانومم بدون با رفتنت
دنیارو رو سرم آوار می کنی
چشمای بسته تو واکن دوباره
نیگا کن چجوری اشکـام میباره
هیچ کسی جز غم تو نمی تونه
مرد عالمو به زانو درآره
ای ملیکه ی منه خونه نشین
پاشو از جا پیش شوهرت بشین
از تو مسجد تا در حجره ی تو
می دونی چند دفعه افتادم زمین ؟
کاش میشد دست روی بازوت بذارم
بچّه هاتو باز رو زانوت بذارم
کاش می شد که قبل رفتن به سفر
مرهمی رو زخم پهلوت بذارم
جوونم داری با قد خم میری
مثه سایه از روی سرم میری
تو مدینه به منه شکسته دل
تو سلام میکردی که توهم میری…
آه سردت علی رو میلرزونه
جیگرم رو رفتنت می سوزونه
کاش میشد دست اجل بجای تو
منو تُوو تابوت تو بخوابونه
