اگه عبای مرتضی همیشه وصله خورده بود

خوش بود دلم همین عبا دل زهرا رو برده بود

سالگرد ازدواجمون براش یه چادر خریدم

فاطمه هم این عبا رو هدیه برام آورده بود

این روز خوب زندگی یه روزی هم بدش رسید

چادرش خاکیشو دیدم کاش علی اون روز مرده بود

حالا نیستی ببینی فاطمه از اون همه تاب و تبت

دعا های نیمه شبت چه خانمی شد زینبت

وای وای دنیا چه نامرده

وای وای با علی بد کرده

حبیبه نرو علی غریبه ...

خانمم مثل قدیما مثل اون قدیم ندیما

تو بخند بازم هوای خونمون مثل قدیم شه

خانمم هم بودی همسر هم برام بودی یه مادر

بابای یتیمای شهر بعد تو باید یتیم شه

خانمم بگو ایشالله خوب میشم نرم دم چاه

شب مرگ زندگیم شه اگه باز حالت وخیم شه

آسمون من به جون من تو هستی صاحب خونه سایه بون من

قد کمون من جوون من از زخم سینه ات داره میره خون من

شد دعای من نوای من خدا تو رو نگه داره برای من

یه نگاه ببین فقط همین آسمون ابری تره یا چشمای من

حبیبه نرو علی غریبه ...