این قدر بین رفتن و ماندن نمان بمان

پیرم مکن ز بار غمت ای جوان بمان

مهمان نُه بهار علی! پا مکش ز باغ

نیلوفر امانتی باغبان بمان

ای دلشکسته، آه تو ما را شکسته است

ای پر شکسته، پر مکش از آشیان بمان

دیگر محل به عرض سلامم نمی دهند

ای همنشینِ این دل بی همزبان بمان

راضی مشو دگر به زمین خوردنم، مرو

بازی نکن تو با دل این پهلوان، بمان

روی مرا اگر به زمین می زنی بزن

اما بیا به خاطر این کودکان بمان

در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست

این قدر بین رفتن و ماندن نمان بمان