هر چه دارم همه از حضرت اُمُّ الْقَمَر است
بهترین شغل ، فقط خدمت اُمُّ الْقَمَر است
 
پدرم جزءِ غلامان همین خانم بود
پس از او هم پسرش رعیت اُمُّ الْقَمَر است
 
دست خالی ز در خانه ی لطفش نروم
دادن حاجت من عادت اُمُّ الْقَمَر است
 
رزق سالانه ی خود را ز درش می گیرم
سفره ی من همه از برکت اُمُّ الْقَمَر است
 
زائر ماه ، به عرشِ حرم الله شدن ...
به خدا در گِروِ دعوت اُمُّ الْقَمَر است
 
حضرت زینب کبری شده "زَیْنُ الْحِیدَر"
قمر هاشمیون ، زینت اُمُّ الْقَمَر است
 
آه ، که سنگ مزارش شده خاک آلوده
خاک قبرش سند غربت اُمُّ الْقَمَر است
 
کاش ، یک روز ، ببینیم ، که سقاخانه ...
در کنار حرم و تربت اُمُّ الْقَمَر است
 
هر کجایی که سخن از ادب عباس است
مطمئنا پس از آن صحبت اُمُّ الْقَمَر است
 
پسرش آخر مردانگی و غیرت بود
هیبتش ارثیه ی هیبت اُمُّ الْقَمَر است
 
یک نفر گفت ، که قبر پسرت کوچک بود
این سخن ، خود سبب حیرت اُمُّ الْقَمَر است
 
آن همه هیبت و رعنایی عباس ، چه شد؟
نقشی از قبر ، فقط قسمت اُمُّ الْقَمَر است
 
لطمه ها زد ز غم روضه ی شاه بی سر
جای این داغ ، روی صورت اُمُّ الْقَمَر است
 
شرم ، از مادر اصغر بخدا پیرش کرد
مشکِ پاره سبب خجلت اُمُّ الْقَمَر است

"کاش می شد که کمی آب ، به اصغر برسد"
این سخن ، گوشه ای از حسرت اُمُّ الْقَمَر است