در میان شعر تو بانو ! اگر حاضر شدم

خواندم اول کوثر و با نام تو طاهر شدم

در خیالم صحن و گنبد ساختم ، زائر شدم

نام شیرین تو بردم فاطمه ! شاعر شدم

رشته‌ ای بر گردن ابیات من افکنده دوست

می‌ برد شعر مرا آنجا که خاطرخواه اوست

ناگهان دیدم میان خانه‌ ی پیغمبرم

چون خدیجه غرق نوری از جهانی دیگرم

چرخ می‌ زد یک نفس روح القدس دور و برم

تا نوشتم فاطمه ، بوسید برگ دفترم

از شکوهش آسمان ساییده اینجا سر به خاک

آسمان را با خودش آورده این دختر به خاک

ای محمد ! دشمنت را دوست ابتر می‌ کند

خانه‌ات را بوی ریحانه‌‌ معطر می‌ کند

دیدنش بار رسالت را سبک تر می‌ کند

دختر است اما برایت کار مادر می‌ کند

دختران آیات رحمت ، مادران مهر آفرین

می‌شود ام ابیها ، هر دو با هم ، بعد از این

یک زره خرج جهازت ، حُسن‌ هایت بی‌ شمار

با تو حیدر روز خیبر حرز می‌ خواهد چه کار ؟

تا تو از تیغ دودم با عشق می‌ گیری غبار

بعد از این مستانه‌ تر صف می‌ شکافد ذوالفقار

قوت بازوی مولایی به مولا ، فاطمه !

قصه‌ ی پیوند دریایی به دریا ، فاطمه !

در هوای عاشقی با هم کبوتر می‌ شوید

هر دو کوثر می‌ شوید و هر دو حیدر می‌ شوید

هست شیرین نامتان ، قند مکرر می‌ شوید

هر دو در کفواً احد با هم برابر می‌ شوید

بیت‌ هایم بر درِ بیت تو زانو می‌ زنند

شاعران تنها برای یک نظر ، رو می‌ زنند

در کسا ، بی پرده با الله صحبت می‌ کنی

هل اتی را سفره‌ ی نور و کرامت می‌ کنی

فکر خلقی ، نیمه شب با حق که خلوت می‌ کنی

در غم همسایه ، ترک خواب راحت می‌ کنی

مادری الحق چه می‌ آید به نامت ، فاطمه !

می‌ دهد از سوی ما مهدی سلامت ، فاطمه !

امتحان پس داده‌‌ ای در آسمان ها پیش از این

سال ها بر عرش می‌ تابید نورت چون نگین

حضرت حق چون دلش آمد بیایی بر زمین

واقعاً " الحمد لله ، رب العالمین "

جلوه‌ ی نور تو را تنها خدایت دید و بس

فاطمه ! قدر تو را تنها علی فهمید و بس

عالمی در حیرت از این آسیا چرخاندنت

با تبسم خستگی را از علی پوشاندنت

در عجب روح الامین از طرز قرآن خواندت

پیش نابینا میان حِصن چادر ماندنت

حجب میراثت ، حیا سایه نشین چادرت

داده دل حتی یهودی هم به دین چادرت

سفره‌‌ ی نان خالی اما سفره‌ ی انعام پُر

خانه‌ ات میخانه ، ساقی با سخاوت ، جام پر

از تو راضی و دلش از گردش ایام پر

کعبه از بت خالی اما کوچه از اصنام پر

ای زبانت ذوالفقارِ حیدر بی‌ ذوالفقار !

بت شکن ! برخیز ، بسته دست او را روزگار