به چشمم ره گریه وا شد/ چه شور و بساطی به پا شد
 به یاد عزیزان زهرا/ دلم راهی سامرا شد
 عجب سامرای غریبی/ حریمش به رتبه رفیع است
 بسوزد دل گریه کن ها/ که قدری شبیه بقیع است
 ازین داغ عظمی/ زند ناله زهرا
 واویلا واویلا/ واویلا واویلا
 واویلا واغربتا...
 
 اگرچه عزیزان زهرا/ به درد دو عالم طبیبند
 چه گویم هنوزم به قرآن/ ائمه غریب غریبند
 علی رغم این دشمنی ها/ وَ بی شرمی اهل عصیان
 من ِ شیعه هم غافلم از/ مقامات اعلای آنان
 بیایید شویم یار/ به اولاد زهرا
 به کسب علوم و/ به کار و به تقوی
 لبیکَ یابن الحیدر...
 
 یکی از همانها که گفتم/ بُود هادی آل احمد
 گل گلشن آفرینش/ ز خوبان عالم سرآمد
 چو اجداد خود آن زمانه/ ز حقّ خودش گشته محروم
 به دست ستمکار طاغوت/ غریبانه گردیده مسموم
 سراسر شرر شد/ از آن زهرا کینه
 تو گویی دلش سوخت/ به یاد مدینه
 واویلا واغربتا...
 
 پسر کشته ی آتش زهرا/ وَ اشک دو عالم روانه
 ولی مادر و آتش در/ ولی مادر و تازیانه
 بُوَد تا ابد غرق ِ در اشک/ نگاهم سوی خاک کوچه
 که زهرا به پیش امامش/ فتاده روی خاک کوچه
 قلوب ملائک/ گرفتار زهراست
 دل هر دو عالم/ عزادار زهراست
 واویلا واغربتا...