آفتابا بس که پیدایی نمی دانم کجائی

دور از مائی و با مائی نمی‌دانم کجائی

هر طرف رو آوروم روی دل آرای تو بینم

جلوه گر از بس بهر جائی نمی دانم کجائی

جمع ها سوزند گِرد شمع رخسار تو و، تو

در میان جمع تنهائی نمی‌دانم کجائی

گاه چون یونس به بحری گه چو عیسی در سپهری

گاه چون موسی به سینائی نمی‌دانم کجائی

گاه دلها را بکوی خویش از هر سو کشانی

گاه خود پنهان به دلهائی نمی‌دانم کجائی

در جهان جویم رخت یا از جنان گیرم سراغت

در دو عالم عالم آرائی نمی‌دانم کجائی

هر کجا می‌خوانمت بر گوش جان آید جوابم

پیش من با من هم آوائی نمی‌دانم کجائی

شهر را گردم به شوقت کو به کو منزل به منزل

یا به دشت و کوه و صحرایی نمی‌دانم کجائی

کعبه‌ای یا کربلا یا در نجف یا کاظمینی

یا کنار قبر زهرائی نمی‌دانم کجائی

عبد را هجران مولا تلخ تر از زهر باشد

من تو را عبدم تو مولائی نمی‌دانم کجائی

زخم قرآن را شفابخشی به تیغ انتقامت

درد عترت را مداوائی نمی‌دانم کجائی

مانده بر لب های اصغر همچنان نقش تبسم

تا برای انتقام آئی نمی‌دانم کجائی

«میثم» از خون جگر دائم بیادت دیده شوید

تا بر او هم چهره بگشائی نمی‌دانم کجائی