چه به خاکم بنشانی چه به خونم بکشانی 

نه من آنم برنجم نه تو آنی که برانی

پیش از آنی که خدا خلق کند جان و تنم را

عهد بستی که بیایی و دلم را بستانی

من که از کوی تو بیرون نرود پای خیالم

نکند فرق به حالم چه بخوانی چه برانی

هرگز آن قدر ندارم که شوم خاک قدرومت

مگرم خاک غلامان در خویش بخوانی

به هوای تو هوائی نشود گرد وجودم

مگر آن روز که از چنگ هوایم برهانی

همه جا صحبت آتش به لبم هست و خموشم

کرمی کن که شراری به وجودم بفشانی

چند در محفل عشقت ببرم رشگ به مستان

شود آیا که از این باده مرا هم بچشانی

ای نسیم سحری جان منت بدرقۀ ره

که به آرامگه یار سلامم برسانی

«میثم» از خصم توان زهر ستانیدن و خوردن

دوری از دوست نشاید نتوانی نتوانی