ای گنج معرفت به دل سامرا سلام
 ابن الجواد حضرت ابن الرضا سلام
 
 ای چون پدر مطهر و معصوم و متقی
 ای آسمان علم خدا ایهاالنقی
 
 خورشید از تشعشع نورت منوّر است
 ماه فلک به یُمن حضورت منوّر است
 
 در قول و حکم و فعل تو انصاف جاری است
 باغ کرامت تو همیشه بهاری است
 
 گنجینه های علم الهی است در دلت
 حظِّ حضور می برم امشب ز محفلت
 
 نطقت اگر نبود هدایت نداشتیم
 راهی به آسمان امامت نداشتیم
 
 با نور تو درست شده اعتقادمان
 دادی طریق عرضهء حاجات یادمان
 
 فهمانده ای به ما ادب و احترام را
 طرز چگونه حرف زدن با امام را
 
 فهمانده ای که شآن رفیع امام چیست
 ظرفیت پذیرش فیض مدام چیست
 
 لطفت اگر نبود مقرب نمی شدیم
 در محضر ائمه مودّب نمی شدیم
 
 توحید حق به نام شما آب خورده است
 خضر از وجود جام شما آب خورده است
 
 رکن خداشناسی و درهای رحمتید
 فرزندهای نور و پسرهای رحمتید
 
 جز اهل بیت بحر کرم، اصل خیر کیست؟
 در این جهان بگو که چهار فصل خیر کیست؟
 
 هر کس که باطنا" به خدا وصل می شود
 با رحمت نگاه شما وصل می شود
 
 کفر است اگر به غیر شما رو زند کسی
 عشق است اگر کنار تو زانو زند کسی
 
 ای سرو سربلند سحرهای سامرا
 باز است بر گدای تو درهای سامرا
 
 ما سائلیم و جای دگر سر نمی زنیم
 جز خانه شما در دیگر نمی زنیم
 
 ما آب و نان به دست شما صرف کرده ایم
 شاهان شما، تمامی ما نیز بَرده ایم
 
 امشب میان عشق شما سیر می کنم
 از چشم پاکتان طلب خیر می کنم
 
 ما را از آن دو چشم شریفت نگاه کن
 یا هادی الائمه مرا سر به راه کن
 
 آقا تلاش کردم و این دل ادب نشد
 آماده رسیدن ماه رجب نشد
 
 باقیِّ عمر را نگرانم چه می شود
 آماده نیستم رمضانم چه می شود
 
 آقا به قلب غمزده فیضی افاضه کن
 فکری برای برکت این سال تازه کن
 
 آغاز سال من نظری کن به حال من
 بی ارزشم ولی نشوی بی خیال من
 
 خیر مرا ندیده کسی، خیره سر شدم
 در آخر خَطَم به تو محتاج تر شدم
 
 امشب ولی به عشق هوایت رسیده ام
 امشب به قصد گریه برایت رسیده ام
 
 آقا شنیده ام که غمت بی شمار بود
 دور از مدینه بودی و دل بی قرار بود
 
 آقا چه ها که از متوکل کشیده ای
 پای پیاده در دل صحرا دویده ای
 
 خسته شدی عرق به جبینت نشسته بود
 پایت برهنه، ناخن آن هم شکسته بود
 
 گاهی تو را به بزم حرامی کشانده اند
 گاهی تو را میان خرابه نشانده اند
 
 جا داده اند بین فقیران چرا تورا؟
 بردند بین حلقه شیران چرا تو را؟
 
 شیران که در برابرتان سر گذاشتند 
 بی اذن تو سر از کف پا بر نداشتند
 
 آنان که بر امام ارادت نداشتند
 قاتل برای کشتن تو می گماشتند
 
 هر چند زهر غم جگرت را کباب کرد
 قلب مقدس پسرت را کباب کرد
 
 سر را به روی پای حسن می گذاشتی
 بهر خودت حنوط و کفن می گذاشتی
 
 می سوخت پیکر تو ولی خانه ات نسوخت
 در بین شعله دامن دُردانه ات نسوخت
 
 در کربلای جدّ شما غم چکار کرد
 طفلی نفس بریده از آتش فرار کرد
 
 آن خیمه ای که گیسوی حورش طناب بود
 می سوخت بین آتش و در التهاب بود
 
 امشب دلم شکسته و فریاد می زنم
 با محتشم نشسته و فریاد می زنم
 
 ای کشته فتاده به هامون حسین من 
 ای صد دست و پا زده در خون حسین من 
 
 ای شاه کم سپاه که با خیل اشک و آه
 افتاده ای به زیر سنان بین قتلگاه
 
 جایت کم است پیکر خود را تکان نده
 مادر رسیده، تشنه لب اینگونه جان نده