و جبرئیل، چنین قصه را روایت کرد:
 خدا که آینه اش را به خانه دعوت کرد
 
 دلش برای خودش تنگ بود و در کعبه
 کنار مَهدِ علی چند روز خلوت کرد
 
 چنان که آینه ای در مقابلش باشد
 سه روز، روی خودش را خدا زیارت کرد
 
 علی هم از شب میلاد خاکی اش چون عرش
 به سجده رفت و پس از حمد حق، عبادت کرد
 
 و قبل بعثت پیغمبر امین، مولا
 گشود لع و دو سه آیه ای تلاوت کرد
 
 سلام حضرت داوود بر چنین قاری
 سلام بر لب شیرین اولین قاری
 --
 تو کیستی که خدا میکند تماشایت
 فرشته دل نَکَنَد از نگاه زیبایت
 
 تو کیستی که همه آسمانیان هستند
 به انتظار مناجات نیمه شبهایت
 
 خدا به دوش پیمبر نهاد دستش را
 به جای دست خدا تو نهاده ای پایت
 
 زمان تشنگی ات تا که آب مینوشی
 خدا زعرش ندا میدهد: " گوارایت"
 
 به خلقت تو همین جمله را توانم گفت
 چه شاعرانه خداوند کرده اِنشایت
 
 نداشت جز تو معلم،جناب جبرائیل
 بزرگ کرده ی دامان توست میکائیل
 --
 قسم به نام تو که لایزال میماند
 زبان، زمان بیان تو لال میماند
 
 به روی سینه ی کعبه، الیَ اَلابَد، آقا
 نشان آمدنت چون مدال میماند
 
 چنان تو هیچ کسی اینچنین نیامده است
 شکوه آمدنت بی مثال میماند
 
 تو پیر عالم، و سلمان چند صد ساله
 بَرِ تو، چون پسری خردسال میماند
 
 در آخر غزل، ای پاسخ سؤالاتم
 فقط برای من این یک سؤال میماند
 
 کَز این علی که چنین آمدست در دنیا
 چقدر فرق بُوَد تا علیِ عرش خدا
 
 کسی که از ازل عشق تو کیمیا کرده
 دل مرا به وِلای تو مبتلا کرده
 
 تو ای مُبَدِلِ " اَلسیِئاتِ بِالحَسَنات"
 مِسِ گناه مرا، عشق تو طلا کرده
 
 خوشا به حال دلی که از اول عُمرش
 درون قلب تو یک گوشه دست وپا کرده
 
 کسی که گفت " علیٌ مَعَ الحق" از ایمان
 برای آخرتش، فاطمه دعا کرده
 
 خودم به خانه، دلم در نجف، و قافیه...
 مرا دوباره هوایی کربلا کرده
 
 سلام بر لب عطشان سیدالشهدا
 به زخمهای فراوان سیدالشهدا